Εδώ λοιπόν, θα γράφω την δικιά σου ιστορία με εικόνες.
Την ιστορία που θα μου ζητήσεις γιά το δικό σου παιδάκι.
Μπορείς ακόμα, να παραγγήλεις για το ανηψάκι σου, ή το παιδί κάποιου φίλου, και να το προσφέρεις σαν δώρο. Θα σου το στείλω ηλεκτρονικά με mail, ή σε μικρά καδράκια ταχυδρομικά, να διακοσμήσει το δωμάτιό του.
Η Ελίνα και ο σύζυγός της,
Mια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα γλυκό μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Κάτια. Ήταν τριών χρόνων, όταν προστέθηκε ως άλλη μια μικρή πριγκίπισσα στην παρέα της Έλλης, και τώρα θα σας μιλήσω γι αυτήν. Της Κάτιας λοιπόν, της αρέσει να ζωγραφίζει άπειρες ώρες πάνω σε χαρτόνια, σε μεγάλα κουτιά, σε τετράδια, και ότι άλλο βρει μπροστά της. Της αρέσει όμως πολύ να φτιάχνει μικρά αριστουργήματα, όπως λέει και η μαμά της, με τις πλαστελίνες της. Έχει αρκετά παιχνίδια, μα αγαπάει ιδιαίτερα την κουκλίτσα της, την Νίνα που έχει μπαταρίες και περπατάει μόνη της.
Την ιστορία που θα μου ζητήσεις γιά το δικό σου παιδάκι.
Μπορείς ακόμα, να παραγγήλεις για το ανηψάκι σου, ή το παιδί κάποιου φίλου, και να το προσφέρεις σαν δώρο. Θα σου το στείλω ηλεκτρονικά με mail, ή σε μικρά καδράκια ταχυδρομικά, να διακοσμήσει το δωμάτιό του.
Κινεζική παροιμία 01
[ βουλιάζει το ψάρι και πέφτει η αγριόχηνα ]
Η παροιμία «βουλιάζει το ψάρι και πέφτει η αγριόχηνα» χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ομορφιά μιας ωραίας γυναίκας. «Η Μάο Τσιάνγκ και η Λι Τζι, είναι πανέμορφες στα μάτια των ανθρώπων. Τα ψάρια όταν τις βλέπουν βουλιάζουν, τα πουλιά όταν τις βλέπουν πετάνε ψηλά, τα ελάφια όταν τις βλέπουν τρέχουν μακριά. Ποιος από τους τέσσερις, ο άνθρωπος, το ψάρι, το πουλί ή το ελάφι, ξέρει πραγματικά τι είναι όμορφο στον κόσμο;» Το ρητό ήθελε να εκφράσει ότι όλα τα πράγματα στην πραγματικότητα είναι ίδια αλλά στα μάτια των διάφορων ειδών φαίνονται διαφορετικά. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου, η σημασία άλλαξε ριζικά. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια τόσο όμορφη γυναίκα που όταν το ψάρι την βλέπει βουλιάζει, και η αγριόχηνα πέφτει. Αργότερα μαζί με την φράση «επισκιάζει το φεγγάρι και ντροπιάζει το λουλούδι», αντιπροσωπεύουν ξεχωριστά τις τέσσερις πιο όμορφες γυναίκες στην ιστορία της Κίνας.
 |
Οι πληροφορίες είναι από το διαδίκτυο.
Η Σισί του ζωγράφου Xiao Yutian
|
Αυτή που ήτανε τόσο όμορφη
ώστε να βουλιάξει το ψάρι ήταν η Σισί
Η Σισί λοιπόν, πίστευαν πως ήταν κατάσκοπος. Έτσι, όταν το βασίλειο των Γιουέ νικήθηκε, ο βασιλιάς διάλεξε κάποιες όμορφες γυναίκες μαζί με την Σισί, και αποφάσισε να τις προσφέρει στο βασιλιά των Γου που ήταν ο νικητής.
Η Σισί, αρχικά λέγανε πως ήτανε απλώς μια πλύστρα μεταξιού. Έπλενε δηλαδή τα μεταξένια υφάσματα στο ποτάμι, όπως και άλλες κοπέλες. Ήτανε τόσο όμορφη όμως, ώστε όταν έπλενε στο ποτάμι, τα ψάρια βλέποντάς την, ξέχναγαν να κολυμπούν και βούλιαζαν. Στον βασιλιά του βασιλείου Γου άρεσε τόσο πολύ η Σισί ώστε δεν μπορούσε να κυβερνήσει σωστά το βασίλειό του, γιατί είχε στο μυαλό του μόνο εκείνη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, μετά από μερικά χρόνια, να καταστραφεί το βασίλειο του, από το βασίλειο Γιουέ, που με τα χρόνια είχε γίνει πολύ πιο δυνατό και βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί για την παλιά του ήττα! Μετά από αυτό, ο βασιλιάς του βασιλείου Γου αυτοκτόνησε. Τότε, ο βασιλιάς του βασιλείου Γιουέ, που ήτανε η πατρίδα της Σισί, διέταξε να την πνίξουν στον ποταμό με πέτρες.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τέλος της Σισί, αλλά αυτή είναι η επικρατέστερη.
Για την τραγική της μοίρα, υπάρχουν πάρα πολλά ποιήματα και ζωγραφιές.
 |
Οι πληροφορίες είναι από το διαδίκτυο.
Η Γουάνγκ Τζάοζουν του ζωγράφου Xiao Yutian
|
Αυτή που ήτανε τόσο όμορφη ώστε να πέσει η αγριόχηνα
ήταν η Γουάνγκ Τζάοζουν
Η Γουάνγκ λοιπόν, στην ηλικία των 17 ετών, διαλέχτηκε στο παλάτι του αυτοκράτορα λόγω της ομορφιάς της. Όμως, στην αυλή του αυτοκράτορα, υπήρχαν και άλλες πολύ ωραίες κοπέλες, που ο ζωγράφος του παλατιού είχε αποτυπώσει την ομορφιά τους σε πορτραίτα. Εκείνη την εποχή, ο αυτοκράτορας αποφάσιζε κάθε φορά ποια θα τον συνοδέψει, διαλέγοντας από αυτά τα πορτρέτα των κοριτσιών που ήσαν ζωγραφισμένα. Η Γουάνγκ όμως, δεν δωροδόκησε ποτέ τον ζωγράφο για να την κάνει περισσότερο όμορφη από όσο ήταν, όπως έκαναν άλλες, και έτσι εκείνος θυμωμένος, την ζωγράφισε άσχημη στο πορτραίτο της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, για τρία χρόνια η Γουάνγκ να μην έχει καμία ευκαιρία να την διαλέξει ο αυτοκράτορας.
Μετά από καιρό, ήρθε ο ηγέτης ενός δυνατού νομαδικού έθνους από τον βορρά. Ο αυτοκράτορας σαν δώρο, είπε να του δώσει πέντε γυναίκες. Ακούγοντας αυτήν την είδηση, η Γουάνγκ ζήτησε εθελοντικά να πάει με τον ηγέτη του βορρά. Ο αυτοκράτορας που δεν την είχε δει ποτέ από κοντά άλλωστε, συμφώνησε.
Πριν φύγουν όμως, όταν ο αυτοκράτορας προσκάλεσε τον ηγέτη και τις πέντε γυναίκες, είδε και για πρώτη φορά την Γουάνγκ. Διαπίστωσε ότι ήταν πολύ πιο όμορφη από τις άλλες γυναίκες στην αυλή του, και μετάνιωσε. Δυστυχώς όμως, αυτήν και τις άλλες τέσσερις γυναίκες τις είχε υποσχεθεί στον ηγέτη, και δεν μπορούσε τώρα να αλλάξει γνώμη.
Έτσι η Γουάνγκ, έφυγε για πάντα στον βορρά. Στον δρόμο όμως, νοσταλγώντας την πατρίδα της η Γουάνγκ άρχισε να παίζει με το μουσικό όργανο που ονομάζεται πιπά. Λένε λοιπόν κάποιοι, ότι μια αγριόχηνα όταν την είδε και άκουσε την λυπητερή μουσική της, ξέχασε ότι πετούσε και έπεσε. Ψέματα είναι ή αλήθεια, κανείς δεν ξέρει!
Πάντως η Γουάνγκ Τζάοζουν πέθανε στα 35 της στον βορρά και δεν γύρισε στην πατρίδα της ποτέ.
ιστορία 03 - Κάτια
Η Ελίνα και ο σύζυγός της,
ζήτησαν μια ιστορία για την κορούλα τους την Κάτια
Η Κάτια αγαπάει πολύ και τους παππούδες της, και πηγαίνει πολύ συχνά σπίτι τους. Στο σπίτι λοιπόν, του παππού Μένιου και της γιαγιάς Κατερίνας υπάρχει μια γατούλα η Λύδια και ένα σκυλάκι η Ηραία. Η Κάτια τα αγαπάει πολύ αυτά τα ζωάκια. Όποτε πηγαίνει εκεί παίζουν πολλές ώρες μαζί. Μέσα στο σπίτι, στην αυλή, στην εξοχή ή και στην θάλασσα κάθε φορά που πηγαίνουν όλοι μαζί.
Αυτό όμως που της αρέσει πιο πολύ, είναι να παίζουν τις νεράιδες. Φοράει λοιπόν τα φτεράκια και την κορόνα που έχει φτιάξει από χαρτόνι μόνη της, παίρνει το ραβδάκι της και προχωράει μπροστά τραγουδώντας. Πίσω της, ακολουθεί η Λυδία η γατούλα, το σκυλάκι η Ηραία και τελευταία η κουκλίτσα Νίνα που έχει μπαταρίες και τους ακολουθεί περπατώντας σιγά -σιγά.
Άλλες φορές όμως, της αρέσει να τρέχουν μέσα στο σπίτι σαν πριγκίπισσες του ανέμου, όπως θέλει να λέει, χοροπηδώντας και φωνάζοντας.
Αυτό όμως που της αρέσει πιο πολύ, είναι να παίζουν τις νεράιδες. Φοράει λοιπόν τα φτεράκια και την κορόνα που έχει φτιάξει από χαρτόνι μόνη της, παίρνει το ραβδάκι της και προχωράει μπροστά τραγουδώντας. Πίσω της, ακολουθεί η Λυδία η γατούλα, το σκυλάκι η Ηραία και τελευταία η κουκλίτσα Νίνα που έχει μπαταρίες και τους ακολουθεί περπατώντας σιγά -σιγά.
Άλλες φορές όμως, της αρέσει να τρέχουν μέσα στο σπίτι σαν πριγκίπισσες του ανέμου, όπως θέλει να λέει, χοροπηδώντας και φωνάζοντας.
Άλλες πάλι φορές της αρέσει να έχει μαγαζί και να φτιάχνει με πλαστελίνες κουλουράκια, τούρτες και κεράκια. Μετά, σερβίρει τσάι στο υπέροχο σερβίτσιο της και κάνουν τις μικρές κυρίες με ρούχα της μαμάς της.
Έτσι περνούσε τις μέρες της η Κατιούλα μέχρι που μια μέρα συνέβη κάτι διαφορετικό!
Ήταν ένα πρωί που η Κάτια καθισμένη στο κρεβάτι της, κοιτάζε ένα βιβλίο με ζωγραφιές.
Η κουκλίτσα Νίνα περπάταγε μονή στο δωμάτιο. Η γατούλα η Λύδια έπαιζε μόνη με ένα τόπι. Το σκυλάκι η Ηραία έπαιζε μόνο του με ένα παντοφλάκι. Τότε ξαφνικά, συμβαίνει κάτι περίεργο.
Η κουκλίτσα σταμάτησε να περπατάει και έπεσε κάτω. Αμέσως η γατούλα σταμάτησε να παίζει και έτρεξε κοντά της. Το σκυλάκι άφησε την παντοφλίτσα και πήγε και αυτό δίπλα τους.
Η κουκλίτσα Νίνα περπάταγε μονή στο δωμάτιο. Η γατούλα η Λύδια έπαιζε μόνη με ένα τόπι. Το σκυλάκι η Ηραία έπαιζε μόνο του με ένα παντοφλάκι. Τότε ξαφνικά, συμβαίνει κάτι περίεργο.
Η κουκλίτσα σταμάτησε να περπατάει και έπεσε κάτω. Αμέσως η γατούλα σταμάτησε να παίζει και έτρεξε κοντά της. Το σκυλάκι άφησε την παντοφλίτσα και πήγε και αυτό δίπλα τους.
Η Κάτια έκπληκτη πλησιάζει και αυτή σιγά-σιγά. Πατάει το κουμπί της Νίνας... την σηκώνει όρθια... όμως εκείνη μένει ακίνητη. Τότε, φώναξε τρομοκρατημένη την μαμά της, αρχίζοντας τα κλάματα.
-Μαμά, μαμά, η Νίνα μου δεν περπατάει, είπε.
Η μαμά της, εξέτασε την κουκλίτσα, σκέφτηκε λίγο και της είπε, ότι η κουκλίτσα είναι λίγο αρρωστούλα. Μάλλον έχει κρυολογήσει, και μοιάζει να έχει πυρετό.
-Η Νίνα μου έχει κρυώσει; Ρώτησε με απορία η Κάτια.
-Ναι αγαπούλα μου! είπε η μαμά της.
-Και έχει πυρετό όπως εγώ;
-Ναι κοριτσάκι μου, απάντησε η μαμά της.
Η Κάτια τότε κοίταξε καλά-καλά στα μάτια την κουκλίτσα της. Την έσφιξε στην αγκαλιά της, την
φίλησε πολλές, πολλές, φορές και της είπε γλυκά:
-Μαμά, μαμά, η Νίνα μου δεν περπατάει, είπε.
Η μαμά της, εξέτασε την κουκλίτσα, σκέφτηκε λίγο και της είπε, ότι η κουκλίτσα είναι λίγο αρρωστούλα. Μάλλον έχει κρυολογήσει, και μοιάζει να έχει πυρετό.
-Η Νίνα μου έχει κρυώσει; Ρώτησε με απορία η Κάτια.
-Ναι αγαπούλα μου! είπε η μαμά της.
-Και έχει πυρετό όπως εγώ;
-Ναι κοριτσάκι μου, απάντησε η μαμά της.
Η Κάτια τότε κοίταξε καλά-καλά στα μάτια την κουκλίτσα της. Την έσφιξε στην αγκαλιά της, την
φίλησε πολλές, πολλές, φορές και της είπε γλυκά:
-Μη φοβάσαι Νίνα μου, εγώ θα σε αγαπώ, έστω και έτσι, χωρίς να περπατάς. Δεν με νοιάζει αν είσαι αρρωστούλα... εγώ θα σου δίνω κάθε μέρα το φάρμακο σου για να γίνεις καλά!
Από εκείνη τη μέρα η μικρή Κάτια, έπαψε να στεναχωριέται για τις φορές που ήταν άρρωστη, που έβηχε ή φτερνιζόταν, ή που είχε λίγο πυρετό. Δεν την ένοιαζε και τόσο πολύ που δεν μπορούσε να τρέχει συνεχώς όπως τα άλλα παιδάκια. Δεν την ένοιαζε και τόσο πολύ που έπρεπε να μένει στο κρεβάτι μέχρι να γίνει καλά. Άλλωστε είχε παρέα τη Νίνα της. Ο καλός γιατρός που είχε πάει η Κάτια με τους γονείς της, είχε πει, ότι πολλά παιδάκια αρρωσταίνουν συχνά. Κρυολογούν, έχουν πυρετό, ή πονάνε σε κάποιο σημείο του σώματός τους. Άλλο παιδάκι πονάει στο κεφαλάκι του, άλλο στα χεράκια του, άλλο στην καρδούλα του, άλλο στα ποδαράκια… Όλοι όμως τα αγαπούν πολύ-πολύ, ιδιαίτερα ο μπαμπάς και η μαμά. Οι γιαγιάδες, οι παππούδες τους, ο νονός και η νονά τους, οι θείοι, οι θείες και τα ξαδελφάκια τους, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, οι φίλοι, οι γείτονες… γιατί πάνω απ’ όλα τα θαυμάζουν που είναι τόσο γενναία, και περιμένουν με υπομονή να γίνουν καλά!
Η Κάτια, δεν φτιάχνει τώρα γλυκάκια από πλαστελίνες.
Δεν σερβίρει τσάι στα πλαστικά φλιτζανάκια της.
Από εκείνη τη μέρα η μικρή Κάτια, έπαψε να στεναχωριέται για τις φορές που ήταν άρρωστη, που έβηχε ή φτερνιζόταν, ή που είχε λίγο πυρετό. Δεν την ένοιαζε και τόσο πολύ που δεν μπορούσε να τρέχει συνεχώς όπως τα άλλα παιδάκια. Δεν την ένοιαζε και τόσο πολύ που έπρεπε να μένει στο κρεβάτι μέχρι να γίνει καλά. Άλλωστε είχε παρέα τη Νίνα της. Ο καλός γιατρός που είχε πάει η Κάτια με τους γονείς της, είχε πει, ότι πολλά παιδάκια αρρωσταίνουν συχνά. Κρυολογούν, έχουν πυρετό, ή πονάνε σε κάποιο σημείο του σώματός τους. Άλλο παιδάκι πονάει στο κεφαλάκι του, άλλο στα χεράκια του, άλλο στην καρδούλα του, άλλο στα ποδαράκια… Όλοι όμως τα αγαπούν πολύ-πολύ, ιδιαίτερα ο μπαμπάς και η μαμά. Οι γιαγιάδες, οι παππούδες τους, ο νονός και η νονά τους, οι θείοι, οι θείες και τα ξαδελφάκια τους, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, οι φίλοι, οι γείτονες… γιατί πάνω απ’ όλα τα θαυμάζουν που είναι τόσο γενναία, και περιμένουν με υπομονή να γίνουν καλά!
Η Κάτια, δεν φτιάχνει τώρα γλυκάκια από πλαστελίνες.
Δεν σερβίρει τσάι στα πλαστικά φλιτζανάκια της.
Τώρα θέλει να γίνει νοσοκόμα και να βοηθήσει όσους αρρωσταίνουν. Έχει για βοηθό άλλωστε, το γατάκι και το σκυλάκι της. Φτιάχνουν μαζί με τις πλαστελίνες χρωματιστά φάρμακα, τα βάζουν μέσα σε βαζάκια που της έδωσε η μαμά, και κολλούν πάνω τους χρωματιστές ετικέτες. Στο ιατρείο που έχει φτιάξει, πηγαίνουν όλα τα παιχνίδια να τα θεραπεύσει. Κάποια θα γίνουν καλά.
Κάποια άλλα σαν τη κουκλίτσα της, θα αργήσουν! Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί η μικρή Κάτια δίνει ένα φιλάκι στη κουκλίτσα της και της λέει:
-Αν παίρνουμε και οι δυο το φάρμακό μας, με λίγη υπομονή, σε λίγες μέρες θα γίνουμε και οι δυο καλά. Θα τρέχουμε μαζί, όπως παλιά, θυμάσαι;...
Κοιτάζει την μαμά της και της λέει με την γλυκιά φωνούλα της:
-Την αγαπώ πολύ την Νίνα μου, μαμάκα!
-Και εγώ, αγαπώ πολύ εσένα, Κατιούλα μου!
Κάποια άλλα σαν τη κουκλίτσα της, θα αργήσουν! Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί η μικρή Κάτια δίνει ένα φιλάκι στη κουκλίτσα της και της λέει:
-Αν παίρνουμε και οι δυο το φάρμακό μας, με λίγη υπομονή, σε λίγες μέρες θα γίνουμε και οι δυο καλά. Θα τρέχουμε μαζί, όπως παλιά, θυμάσαι;...
Κοιτάζει την μαμά της και της λέει με την γλυκιά φωνούλα της:
-Την αγαπώ πολύ την Νίνα μου, μαμάκα!
-Και εγώ, αγαπώ πολύ εσένα, Κατιούλα μου!
Αφιερωμένο εξαιρετικά από την Έλλη, στην μικρή Κάτια με αγάπη, και στην υπέροχη οικογένειά της!
Ιούνιος 2012
Ιούνιος 2012
 | |
|
ιστορία 02 - Έλενα
Ο Αντώνης και η Άννα,
ζήτησαν μια ιστορία για την κορούλα τους την Έλενα
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα γλυκό ζωηρό κοριτσάκι που το έλεγαν Έλενα.
Ήταν τεσσάρων χρόνων, όταν προστέθηκε ως άλλη μια μικρή πριγκίπισσα στην παρέα της Έλλης,και τώρα θα σας μιλήσω γι αυτήν.Της Έλενας λοιπόν, της αρέσει να έχει μακριά φορεματάκια και να στριφογυρίζει τραγουδώντας, κάνοντας φούρλες. Και γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γύρω από τα τραπέζια, γύρω από τις καρέκλες, γύρω από τους ανθρώπους… Φοράει πάντα τα χάρτινα νεραιδοφτερά της, και με την φαντασία της πιστεύει ότι φτάνει μέχρι τον ουρανό. Πιστεύει ακόμα, ότι ταξιδεύει πάνω στα σύννεφα. Ότι βλέπει σπίτια, σχολεία, ζαχαροπλαστεία. Πιστεύει οτι βλέπει και τον αγαπημένο φίλο της Αντρέα!
Πιστεύει ότι βλέπει και τα ξαδελφάκια της τον Πάνο και τη Μαρία. Οι φίλες της, την θαυμάζουν που μπορεί και γυρνάει σαν σβούρα χωρίς να ζαλίζεται. Μάλιστα πολλές φορές μαζεύονται και οι τέσσερις, φοράνε τα μακριά τους φορεματάκια και γυρίζουν όλες μαζί φωνάζοντας τα ονόματά τους. Έλενααα…, Δωροθέααα…, Κέλυυυ…, Αγγελικήηη… Όποια πέσει πρώτη χάνει! Και όλο γυρνάνε και όλο γελάνε!
Μια μέρα, ήρθε σπίτι της η Έλλη, που λατρεύει και αυτή τις νεράιδες. Έπαιξαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και ζωγράφισαν πάνω σε πέτρες μικρά αριστουργήματα. Μετά άρχισαν να μιλούν για το αγαπημένο τους θέμα, τις νεράιδες. Τότε η Έλλη, που είναι επτά χρόνων, άρα και μεγαλύτερη, της είπε, πως αν θέλει να δει αληθινές νεράιδες, πρέπει να φέρεται και σαν νεράιδα. Πρέπει λοιπόν τα παιδάκια, λέει, να είναι ευγενικά, ήρεμα, να μιλάνε γλυκά, χωρίς φωνές και κλάματα, γιατί οι νεραιδούλες φοβούνται τον πολύ θόρυβο.
Πηγαίνουν σε σπίτια που υπάρχουν ήρεμα και ευγενικά κοριτσάκια, που δεν γκρινιάζουν. Όταν λοιπόν βρούν ένα τέτοιο κοριτσάκι το συμπαθούν αμέσως. Και αν είναι για πολύ, πολύ, καιρό, καλό κορίτσι, του αφήνουν και ένα γράμμα, που λέει ότι την θέλουν για φίλη τους. Ένα γράμμα μόνο για εκείνη, με το όνομά της, που το παίρνει μόνο όποιο κοριτσάκι έχει φίλη νεράιδα. Και πρέπει να είσαι πολύ ευγενικό παιδάκι για να το αποκτήσεις! Η Έλενα και οι φίλες της, χάρηκαν πολύ με αυτά που τους είπε η Έλλη.
Άρχισαν από τότε να προσέχουν ακόμα πιο πολύ την συμπεριφορά τους. Αν και όλες τους είναι καλά παιδάκια, πάντα χρειάζεται κάποιος να προσπαθεί για λίγο παραπάνω! Έτσι, μετά από λίγες μέρες, συνέβη κάτι εκπληκτικό. Η Έλενα, έλαβε το πρώτο της γράμμα. Το βρήκε κάτω από το μαξιλάρι της λίγο πριν πάει για ύπνο. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Φώναζε ενθουσιασμένη στην μαμά της, να το διαβάσει γρήγορα γιατί είχε πολύ αγωνία.Τι έγραφε το γράμμα; Α, είναι μυστικό! Το ξέρει μόνο η Έλενα και η παρέα της!
 |
| [ η εικονογράφηση έγινε με ηλεκτονικό τρόπο με χρήση photoshop καιi indesig τον Ιούνιο 2012 |
ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
ιστορία 01 - Ρόζμαρι
Ο Κρις και η Βικτωρία,
ζήτησαν μια ιστοριούλα για το κοριτσάκι τους την Ρόζμαρι.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δυο μικρά παιδάκια, η Βικτωρία που ήταν Ελληνίδα και ο Κρις που ήταν Άγγλος. Αυτά τα παιδάκια, έκαναν διακοπές μαζί στο ίδιο ελληνικό νησί για πολλά χρόνια. Έγιναν δυο πολύ καλοί φίλοι και όσο μεγάλωναν μεγάλωνε και η αγάπη τους.
Έτσι, ένα βροχερό Σεπτέμβρη, αποφάσισαν να παντρευτούν στο νησί που γνωρίστηκαν!
Ήταν πολύ ευτυχισμένοι μαζί, αλλά ονειρευόντουσαν να είχαν και ένα παιδάκι.
Του Κρις του άρεσαν τα ηλιοτρόπια.
Σαν καλός ζωγράφος που ήταν, ζωγράφιζε παντού όμορφα ηλιοτρόπια.
Στους τοίχους, στα έπιπλα, στα ρούχα, στα πρόσωπά τους! Ακόμα και στον κήπο του σπιτιού τους στην Ελλάδα, είχε φυτέψει 99 ηλιοτρόπια. Ήθελε, λέει, κάθε πρωί, να βλέπει τους μικρούς ήλιους του να ανατέλουν, μαζί με τον ήλιο!
Στην Βικτωρία όμως, άρεσε το δεντρολίβανο.
Θυμάται, πως όταν ήταν μικρούλα, ο μπαμπάς της που μαγείρευε πολύ ωραία, έβαζε σε όλα τα φαγητά του λίγο δεντρολίβανο. Θυμάται ακόμα, πως κάθε Άνοιξη που άνθιζαν τα λουλούδια του, στόλιζε το δωμάτιό της με τα μικρά όμορφα γαλάζια ανθάκια του.
Αχ αυτή η μυρωδιά, μοσχομύριζε όλο το σπίτι!
Γι’ αυτό είχε λατρέψει το δεντρολίβανο. Για τις αναμνήσεις, τις μυρωδιές, το χρώμα του! Έτσι λοιπόν, στον κήπο του σπιτιού τους, εκτός από τα ενενήντα εννιά ηλιοτρόπια, φύτεψαν και ενενήντα εννιά δεντρολίβανα, που ο Κρις τα έλεγε rosemary, γιατί έτσι τα λένε στην πατρίδα του!
Την Άνοιξη που όλα είναι ανθισμένα, ο κήπος τους φαινόταν υπεροχος. Τον έβλεπαν χαρούμενοι κάθε πρωί και τον καμάρωναν.
-Θα ήθελα να είχα ένα κοριτσάκι, έλεγε ο Κρίς, ξανθό και λαμπερό σαν ηλιοτρόπιο. Να είναι ο εκατοστός ήλιος του κήπου μας!
-Θα ήθελα να είχα ένα κοριτσάκι, έλεγε η Βικτωρία, που να έχει μπλε ματάκια, όπως το μπλε που έχει ο ανθός του δεντρολίβανου!
Τότε που τα έλεγαν αυτά, θα ήταν οι μέρες, μάλλον, που πραγματοποιούνται οι ευχές, γιατί μετά από λίγο καιρό, γεννήθηκε το γλυκό τους κοριτσάκι!
Ξανθό- ξανθό σαν τον ήλιο, και με μπλε ματάκια σαν μικρά ανθάκια δεντρολίβανου!
Ευτυχισμένοι και οι δύο για το όμορφο μωράκι τους, το ονόμασαν Ρόζμαρι!
Η μικρούλα Ρόζμαρι σήμερα είναι τριών χρόνων. Της αρέσει να φοράει στολίδια, βραχιόλια, φτερά νεράιδας στην πλάτη της και μικρές κορόνες στο κεφαλάκι της.
Της αρέσει το ροζ χρώμα, και αγαπάει πολύ το πάνινο σκυλάκι της τον Ζορζ.
Ο μπαμπάς της ο Κρις, φυσικά, της μαθαίνει να ζωγραφίζει σε χαρτί μικρά ηλιοτρόπια, και καμιά φορά της τα ζωγραφίζει και στα μαγουλάκια της!
Η μαμά της η Βικτωρία, φυσικά, της μαγειρεύει νόστιμα φαγητά με δεντρολίβανο, και στολίζει το δωμάτιο της με τα ανθάκια του. Όπως ακριβώς έκανε και ο δικός της ο μπαμπάς!
Η Ρόζμαρι είναι ένα χαρούμενο, όμορφο κοριτσάκι, ο εκατοστός ήλιος του πατέρα της, ο πιο λαμπερός από όλους, όπως λέει και ο ίδιος, και το εκατοστό δεντρολίβανο της μητέρας της, το πιο ανθισμένο, όπως λέει και η ίδια!
Η καλλίτερη της φίλη είναι η μικρούλα Αλέξια και παίζουν κάθε μέρα μαζί!
Απρίλιος 2012
Έτσι, ένα βροχερό Σεπτέμβρη, αποφάσισαν να παντρευτούν στο νησί που γνωρίστηκαν!
Ήταν πολύ ευτυχισμένοι μαζί, αλλά ονειρευόντουσαν να είχαν και ένα παιδάκι.
Του Κρις του άρεσαν τα ηλιοτρόπια.
Σαν καλός ζωγράφος που ήταν, ζωγράφιζε παντού όμορφα ηλιοτρόπια.
Στους τοίχους, στα έπιπλα, στα ρούχα, στα πρόσωπά τους! Ακόμα και στον κήπο του σπιτιού τους στην Ελλάδα, είχε φυτέψει 99 ηλιοτρόπια. Ήθελε, λέει, κάθε πρωί, να βλέπει τους μικρούς ήλιους του να ανατέλουν, μαζί με τον ήλιο!
Στην Βικτωρία όμως, άρεσε το δεντρολίβανο.
Θυμάται, πως όταν ήταν μικρούλα, ο μπαμπάς της που μαγείρευε πολύ ωραία, έβαζε σε όλα τα φαγητά του λίγο δεντρολίβανο. Θυμάται ακόμα, πως κάθε Άνοιξη που άνθιζαν τα λουλούδια του, στόλιζε το δωμάτιό της με τα μικρά όμορφα γαλάζια ανθάκια του.
Αχ αυτή η μυρωδιά, μοσχομύριζε όλο το σπίτι!
Γι’ αυτό είχε λατρέψει το δεντρολίβανο. Για τις αναμνήσεις, τις μυρωδιές, το χρώμα του! Έτσι λοιπόν, στον κήπο του σπιτιού τους, εκτός από τα ενενήντα εννιά ηλιοτρόπια, φύτεψαν και ενενήντα εννιά δεντρολίβανα, που ο Κρις τα έλεγε rosemary, γιατί έτσι τα λένε στην πατρίδα του!
Την Άνοιξη που όλα είναι ανθισμένα, ο κήπος τους φαινόταν υπεροχος. Τον έβλεπαν χαρούμενοι κάθε πρωί και τον καμάρωναν.
-Θα ήθελα να είχα ένα κοριτσάκι, έλεγε ο Κρίς, ξανθό και λαμπερό σαν ηλιοτρόπιο. Να είναι ο εκατοστός ήλιος του κήπου μας!
-Θα ήθελα να είχα ένα κοριτσάκι, έλεγε η Βικτωρία, που να έχει μπλε ματάκια, όπως το μπλε που έχει ο ανθός του δεντρολίβανου!
Τότε που τα έλεγαν αυτά, θα ήταν οι μέρες, μάλλον, που πραγματοποιούνται οι ευχές, γιατί μετά από λίγο καιρό, γεννήθηκε το γλυκό τους κοριτσάκι!
Ξανθό- ξανθό σαν τον ήλιο, και με μπλε ματάκια σαν μικρά ανθάκια δεντρολίβανου!
Ευτυχισμένοι και οι δύο για το όμορφο μωράκι τους, το ονόμασαν Ρόζμαρι!
Η μικρούλα Ρόζμαρι σήμερα είναι τριών χρόνων. Της αρέσει να φοράει στολίδια, βραχιόλια, φτερά νεράιδας στην πλάτη της και μικρές κορόνες στο κεφαλάκι της.
Της αρέσει το ροζ χρώμα, και αγαπάει πολύ το πάνινο σκυλάκι της τον Ζορζ.
Ο μπαμπάς της ο Κρις, φυσικά, της μαθαίνει να ζωγραφίζει σε χαρτί μικρά ηλιοτρόπια, και καμιά φορά της τα ζωγραφίζει και στα μαγουλάκια της!
Η μαμά της η Βικτωρία, φυσικά, της μαγειρεύει νόστιμα φαγητά με δεντρολίβανο, και στολίζει το δωμάτιο της με τα ανθάκια του. Όπως ακριβώς έκανε και ο δικός της ο μπαμπάς!
Η Ρόζμαρι είναι ένα χαρούμενο, όμορφο κοριτσάκι, ο εκατοστός ήλιος του πατέρα της, ο πιο λαμπερός από όλους, όπως λέει και ο ίδιος, και το εκατοστό δεντρολίβανο της μητέρας της, το πιο ανθισμένο, όπως λέει και η ίδια!
 | |
|
Η καλλίτερη της φίλη είναι η μικρούλα Αλέξια και παίζουν κάθε μέρα μαζί!
Απρίλιος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου