Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

παραμύθι 13 - που πάω όταν κοιμάμαι;


Μια φορά και έναν καιρό, στην Αθήνα, έμενε ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Έλλη. Η Έλλη λοιπόν, όπως όλα τα κοριτσάκια στην ηλικία της, ήταν χαριτωμένη και ζωηρούλα. Αγαπούσε όλα τα ζωάκια μα πιο πολύ το μικρό σκυλάκι της την Ρόζα. ‘Ένα βράδυ, πριν μερικά χρόνια, τότε που ήταν πιο μικρούλα η Έλλη, έπεσε στο κρεβατάκι της για να κοιμηθεί. Είχε πλύνει τα δοντάκια της, και είχε φορέσει τα νυχτικάκια της, όπως κάθε βράδυ. Η μαμά, όπως πάντα, αφού πρώτα της είπε ένα παραμυθάκι, την φίλησε και την καληνύχτισε γλυκά-γλυκά.
«Μαμά, που πάμε όταν κοιμόμαστε;» την ρώτησε η Έλλη.
«Στον κόσμο του ύπνου και των ονείρων», της απάντησε.
«Και που είναι αυτός ο κόσμος;» ξαναρώτησε η Έλλη.
«Στο μυαλό μας», είπε η μαμά της και την ξανασκέπασε.
«Και πώς είναι αυτός ο τόπος;… και εγώ εκεί πηγαίνω;» ρώτησε πάλι η μικρούλα Έλλη, γεμάτη περιέργεια. Η μαμά της κατάλαβε, ότι αν αυτή τη στιγμή, δεν τις έλυνε όλες τις απορίες, δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί όλο το βράδυ!
Έτσι άρχισε, όσο πιο απλά μπορούσε, να της εξηγεί: «Και εσύ και ο καθένας μας έχει τον δικό του τόπο. Τον φτιάχνει χωρίς καν να το καταλάβει. Το μυαλό μας τα κάνει όλα. Μαζεύει συναισθήματα και εικόνες κάθε μέρα, τα φυλάει στην μνήμη μας, και όταν κοιμόμαστε, φτιάχνει ιστορίες με το υλικό που έχει. Σαν να είναι σκηνοθέτης που φτιάχνει ένα έργο. Κάθε φορά διαφορετικό».
«Ξέρει και κάνει τέτοια πράγματα το μυαλό μου;» ρώτησε ενθουσιασμένη πια η Έλλη.
«Ναι, μπορεί. Αν εσύ κλείσεις τα ματάκια σου τώρα αμέσως, και φτιάξεις το έργο που θέλεις να δεις με το μυαλουδάκι σου, μικρέ μου καλλιτέχνη, θα δεις ένα όμορφο όνειρο! Αύριο το πρωί, μου το λες και εμένα». Είπε η μαμά της, προσπαθώντας να την βάλει γρήγορα για ύπνο, γιατί η ώρα περνούσε.

Τη συνέχεια του παραμυθιού μπορείς να την διαβάσεις στη καρτέλα παραμύθια, και είναι το παραμύθι 13-που πάω όταν κοιμάμαι
www.ellis-stories.blogspot.com